week tien

De film van Frozen 2 was erg leuk. Alleen werd er weer erg moeilijk gedaan dat er twee gehandicapte kinderen in de zaal komen. Het uitvoerend personeel vindt dit ook erg vervelend en we krijgen cola en popcorn als tegemoetkoming. In de zaal zit een hippe moeder die zich zichtbaar ergert en naar voren gaat zitten met haar super prinsesachtig uitgedoste dochter. Ach ja, als je wereld zo klein is, dan is alles wat anders is je even te veel. Ook een vader meent het nodig te vinden om Felix zijn mond te snoeren. Shttt roept hij een paar keer. Terwijl Felix volop geniet en dit ook luid laat horen, maar op het juiste moment. Op het eind van de film zing ik samen met hem de eindtune en hij schatert het uit. Advies is gewoon jezelf blijven en het bij de ander laten. Kan ik makkelijk zeggen omdat ik slechts de therapeut ben, maar als moeder lijkt me dit heel lastig. De rest van de dag ga ik lezen en filmpjes kijken. Maandag is weer een drukke en volle dag. We komen om 7.30 aan bij het eerste kindje en iedereen is nog in diepe rust. Ze hadden zich verslapen. Izachar is 1 jaar en we gaan ook met hem de foto's en video's maken voor de website en facebook. Hij heeft in deze paar maanden enorme stappen gemaakt hij kan nu kruipen, van kruipen naar zitten en begint zich op te trekken. Het eten van lepelvoeding gaat steeds beter en de sonde kan dan over een tijd worden verwijderd. Ook gaat hij meer communiceren, hij begrijpt veel en imiteert klanken. Ouders zijn zichtbaar opgelucht en oefenen ook door de weeks geregeld met hem. Het mooie is ook dat vader en moeder het echt samen doen. Iets wat niet altijd zo is op het eiland, veel moeders staan er alleen voor.
S middags hebben Els en ik onze eigen behandelingen. Op woensdag is de foto shoot met Roderick, Amaziah, Aaron en Isla worden op de foto gezet en de moeders mogen kort vertellen wat Micky's Foundation voor ze betekent. De moeder van Aaron zit echt op de praatstoel en geniet van de aandacht als ze over haar zoon mag vertellen. papa komt ook even binnen en laat zien wat hij samen met Aaron doet. Aaron maakt zelf stapjes en in het weekend gaan ze samen op de skateboard. Super.
Volgende week gaan we nog drie kinderen op de foto zetten en mogen Els en ik onze ervaringen vertellen. We zijn erg trots op de kinderen, ze laten zien wat ze kunnen en zijn zo helemaal hunzelf. het is ook goed als de ouders een kritische noot plaatsen, dat helpt alleen maar in de verbetering van de hulp vanuit Micky's Foundation. Een nadeel is namelijk dat er iedere drie maanden weer nieuwe gezichten zijn. De behandelwijze is goed overgedragen door het bestaande draaiboek en de verslagen, maar het is toch weer aan elkaar wennen. Ook is er niet altijd een logopedist of ergotherapeut bij. Dat betekent vooral voor de communicatie dat er doelen blijven liggen. Het eten en drinken is vaak wel goed op te pakken in deze drie maanden. We hebben weer een aantal intakes, een Chinees jongetje, dat na een paar instructies van Els al durft te lopen, een jongen met autisme die door hulp van oom meer structuur heeft gekregen en nu stappen moet gaan maken in de communicatie. Een ander meisje met autisme zit niet meer op school, er is geen plaats voor haar. Moeder geeft haar nu zelf les. Ook hier weer indrukwekkende verhalen waarin ouders, familie laten zien hoeveel kracht ze hebben en elkaar ondersteunen. Vrijdagmiddag besluit ik naar het strand te gaan. En als ik dan bij de zee zit voel ik dat er na al deze verhalen weer rust komt. Ik heb wat last van heimwee omdat er thuis Sinterklaas gevierd wordt en ook de voorbereidingen voor kerst. Dat is hier ook al in volle gang en dan mis je elkaar. Gelukkig is het met elkaar bellen en face timen een goede vervanging, maar toch. Ik loop nog even Flora binnen, een soort Intratuin en daar is het helemaal kerst. Noordpool taferelen met muziek en de kerstman met haardvuur. Als je dan weer naar buiten komt is de overgang erg groot; 30 graden met volle zon.
Zaterdag ga ik naar de schoonheidsspecialist, ook voorbereiding voor de kerst, en spieren losmaken. ik merk dat de airco fijn is maar soms worden mijn rug en nekspieren hier erg stijf van door de temperatuurverschillen. Ik bezoek de Aloe Vera fabriek. Erg leuk om te zien hoe deze fabriek vanaf 1890 is doorontwikkeld. Van latex naar ingrediënten voor cosmetische producten en als laatste herstellende crème bij brandwonden en littekenweefsel. Zondag ga ik weer naar yoga en 's middags mandala's schilderen op kalebassen. Even weer mindsetten en energie opdoen voor de laatste weken. Het wordt druk met alle overdrachtsverslagen die af moeten, de cadeautjes voor de kinderen en de scholen, de fotoshoot en gesprek met een samenwerkingspartner voor Sensorische integratie. Leuk maar de tijd gaat snel.