laatste week

En dan breekt dan toch de laatste week van mijn grote avontuur aan.
Het gevoel is dubbel; ik vind het fijn om weer terug naar mijn gezin te gaan en mijn familie, maar ik zal de kinderen heel erg missen. In de weken is er een band ontstaan en die ga ik nu loslaten.
Het mooie van dit werk heb ik altijd gevonden dat je de verbinding zoekt en vooral als communicatie niet vanzelf gaat of beperkt is dan maak je op een andere manier contact.
Met Aaron kan ik heerlijk schaterlachen en dat is vanuit een gevoel diep van binnen. Andrea kan zo duidelijk met haar mimiek en handen laten merken of ze iets leuk vindt of niet. Een echte puber die lekker dwars kan zijn naar haar moeder. En Roos die ervan geniet dat ze ons vooral de oefeningen laat doen en er dan glimlachend bij staat. Een Ginelle die zich heel goed van haar beperkingen bewust is en zo graag een puber wil zijn en met de meiden van haar leeftijd mee wil doen. De gesprekjes met mij zijn maar een kleine vervanging. En zo kan ik wel doorgaan. Ik heb enorm veel bewondering voor de ouders die blijven vechten voor hun kind, of de moeders die hard moeten werken om de financiële middelen op te bouwen om hun kind een goede toekomst te bieden.
Powerladies noem ik ze. Op zaterdag haal ik bij de moeder van Ziljenka mijn Christmas dinner op. Ze heeft 100 maaltijden verkocht om de reis naar Nederland en de behandeling van 30.000 euro te kunnen betalen. Als ik bij het kleine huisje aankom staat ze met haar zus en een vriendin de maaltijden in te pakken. Ze heeft 110 maaltijden verkocht. We omhelzen elkaar en ik slik een traan weg. Het eten is heerlijk, ja, kan ook niet anders met alle liefde die erin zit. Ik ga naar de mall, een plek waar ik weinig kom. Het is in de hotel area en dat is me te druk, te hectisch en te duur. Dat is niet het echte Aruba. Het is belangrijk dat het toerisme er is, maar ik ben er liever niet. Ik ga de bon inwisselen die ik van Felix en Andrea heb gekregen als dank voor mijn inzet. Ik koop een shirt voor yoga en een shirt met Aruba er op dat ik als slaapshirt ga gebruiken. Het winkeltje BrasilSul is van Karin, een vriendin van Marjon, de moeder van Andrea en Felix en een yoga maatje. Door haar en alle andere mensen die ik in de weekenden heb ontmoet tijdens yoga, trommelen, meditatie heb ik me echt thuis gevoeld op het eiland.
Zondag ga ik voor de laatste keer naar yoga, helaas is Sandy er niet, ze heeft een cursus. Ik heb genoten van haar lessen en het gaf me veel ontspanning, maar ook dat ik verbinding bleef maken met mezelf en vanuit daar met de kinderen. Anke vervangt haar en dat is ook fijn. Zij vertrekt in mei naar Nederland, na drie jaar op Aruba gewoond te hebben. Ze herkent mijn gevoel van afscheid.
En dan op maandag zijn de eerste afscheid momenten. Izachar die in deze weken zo goed is vooruitgegaan. Hij kan nu kruipen, staan en weer gaan zitten en begint woordjes te zeggen. Thuisgekomen krijgen we van moeder nog een ontroerende app omdat ze tijdens het bezoek niets kon zeggen door haar emotie. Shawndre die zo goed vooruitgaat met lezen en hierdoor ook beter verstaanbaar wordt. Ginelle die heel blij met de sleutelhanger met foto is, maar ook wat verdrietig kijkt omdat ik niet meer kom. En Jayda die weer kan eten en stappen vooruitgaat. Op dinsdag gaan we naar Arco Iris de kleuterschool waar we altijd zo welkom zijn. De leerkrachten zijn blij met de koekjes en we komen op de foto. Helaas is Ameila er niet, ze is ziek en ik breng de sleutelhanger naar haar huis. Asaf is helemaal verguld met zijn sleutelhanger, een stoere jongen die de laatste keer op schoot kruipt en wel 10 keer bedankt voor het cadeautje. De verzorgster van William Alexander is al naar haar familie en superblij met mijn heuptasje. Een kleine moeite voor mij en wat een blijheid. De zus van William Alexander die 13 jaar is zorgt nu voor hem. Een zware taak, vooral het tillen. Ze gaat volgens ons deze dagen ook niet naar school. Op dinsdag ga ik ook nog afscheid nemen van Jan en Ines, het is gezellig om ze nog even te zien en ook zij vormden voor mij een warm welkom.
Woensdag gaan we naar Bibito pin en dat is ook heftig, de groep kinderen met ernstige meervoudige beperkingen hebben stappen gemaakt, zeker in het met elkaar spelen, hopelijk kan dit door de volgende therapeuten weer opgepakt worden. En dan het afscheid van mijn grote kleine vriend, Aaron, ik kan de behandeling geven maar aan het eind komen de tranen. Een geweldig ventje dat zo goed met zijn lach en ogen kan aangeven wat hij wil en geniet van het spelen samen.
We lunchen met Marjon bij Surf side Beach bar, daar waar mijn avontuur startte met het eerste contact met Robin, de ergotherapeut van project 14.
De emoties zijn veel en dat is te merken bij Els en mij. We hebben onze eerste aanvaring omdat we allebei beseffen dat het avontuur ten einde loopt. Gelukkig weten we elkaar altijd te vinden en bij een kop koffie bij de Bright Bakery spreken we het uit. Els blijft nog tot en met 29 december, maar het afscheid van de kinderen is er ook voor haar. De eindverslagen moeten af, de spullen moeten naar 1 appartement omdat er een ander huis gehuurd wordt, de verslagen moeten doorgestuurd worden etc etc. donderdag ga ik alleen op pad voor de kinderen met eet- en drinkproblemen. Van Juan Jose krijg ik een beker van Aruba met wat lekkers. Bij Andrea komt haar verzorgster Thirza ook langs en drinken we voor de laatste keer koffie samen. En als laatste Ziljenka. Poefff, gelukkig heb ik nu een paar dagen om dit af te sluiten en me voor te bereiden op de thuisreis. Els en ik lunchen nog samen en ik heb een brief voor haar geschreven. We zijn dit avontuur samen aangegaan, we kenden elkaar niet maar waren een goed team samen.
Op vrijdag ga ik de auto wassen en dan komt Aaron met zijn moeder langs met een cadeau, een stola voor het koude Nederland. Wat een geweldig cadeau. Els en ik sjouwen alle spullen naar haar appartement en ik lever mijn simkaart en boeken in.
Zaterdag is een rustig dagje, spullen inpakken, lekker in de hangmat liggen en dan om 15.30 richting vliegveld. Het vliegtuig is overboekt en ik kan nog een dag blijven, in een hotel met vervoer en eten en drinken. Maar ik kies ervoor om naar huis te gaan. Het avontuur hier op Aruba is ten einde. Ik neem alle mooie belevenissen en ervaringen mee en ga me richten op het avontuur in Nederland.
Weer bij mijn gezin, mijn familie en alle mensen die me zo lief en dierbaar zijn. Weer een baan zoeken waar ik mijn kwaliteiten op mijn eigen wijze kan inzetten. Dat is wat ik hier op Aruba ook heb kunnen doen. Doen waar je goed in bent en dat met plezier doen.
Hopi danki muchanan en voor altijd in mijn hart.