vijfde week

Wat gaat de tijd toch snel. De vorige therapeut had me dit al gezegd maar dan geloof je dat niet. De eerste weken zijn dan nog vol nieuwe indrukken, wennen aan het klimaat, nog steeds heb ik een doekje nodig voor het wegwissen van mijn zweetdruppels. Wennen aan het land, je weg vinden naar de scholen, huizen, winkels etc. De taal, ook al spreken de meeste mensen Nederlands je merkt dat het niet hun moedertaal is. Dus een een kleine misoommunicatie is er al snel doordat we te snel praten, niet nogmaals kijken of er vragen zijn. We hebben hier nu een modus in gevonden. We bevestigen de doelen per mail, we sturen een whatsapp met datum tijd en locatie waar we zullen zijn. De mensen hier spreken meerdere talen; Papiamento, Spaans, Engels en Nederlands en soms loopt dat door elkaar. Wat heel goed helpt is om alles te relativeren, morgen is weer een dag en we maken gewoon een nieuwe afspraak.
De foto's met het schema waarop we de jongens halen voor therapie werkt goed. Een jongen vindt het moeilijk dat hij niet als eerste aan de beurt is, maar hij geeft daarna wel aan wat hij wil. Op het grote kussen en dan omhoog gaan. In de behandeling ben ik meer muziek gaan inzetten en veel herhaling. Vooral als een kind steeds maar blijft vragen om hetzelfde liedje en hij blijft stralen dan geniet ik enorm. En ook een jongedame kan non-verbaal met haar donkere kijkers prima aangeven dat ze niet meer op de knop wil drukken voor een reactie van de pop. Well done girl, ook al vind je moeder dit jammer, het gaat om jou.
Ilse, de logopedist van het ziekenhuis loopt een ochtend mee met de eetobservaties. Heel fijn om dit samen te doen, ouders voelen zich gehoord, omdat zij meer Papaiamento spreekt en ze zien dat we samenwerken. Hun kind is in beeld bij ons en bij de lokale therapeuten. Ik krijg nu meer en meer vragen voor eten en drinken en ga dan op huisbezoek rondom de etenstijden. Bij een gezin ben ik uitgenodigd voor het eten. Een mooi moment, je spreekt de ouders en het kind in de eigen omgeving. Ik zie hem ook op school en dan zie je goed de verschillende reacties. Hij herkende mij zowaar bij binnenkomst. Er staan veel kinderen op de wachtlijst en onze dagen zijn vol, vooral in de ochtenden. Omdat Els bijna alle kinderen behandelt en ik wat minder kinderen zie, ga ik de intakes doen. Zo kunnen we kijken welke kinderen urgent zijn en wat de hulpvraag is. We gaan ook bekijken wat het beleid is van de stichting, op welke kinderen richten we ons, op de jonge kinderen en met welke hulpvragen. Wat doen we als ouders therapieën niet kunnen betalen? en hebben we ook ideeën en mogelijkheden voor de oudere kinderen die zeker ook nog hulp nodig hebben. Zaterdag heb ik kennis gemaakt met de penningmeester van de stichting. Een mooie ontmoeting, zij werkt als coach met paarden.
Zondag ga ik naast hot stretch yoga 's avonds meedoen met de drumcirkel. Een initiatief van Centro Quivit. Ik wilde een van de kinderen meenemen maar dat lukt nu zondag niet. Maar wie weet mag ik een djembee lenen. Op mijn oude school, de Aleida Gezinaschool, was de djembee erg geliefd bij de kinderen.
Ik ben ook al druk aan het rondkijken voor werk in januari. ik heb namelijk mijn baan op de hogeschool opgezegd en werk nog alleen maar 1 dag in de week als beleidsmedewerker bij kinderdagopvang Ukkiepuk te Zetten. Op de een of andere manier heb ik er alle vertrouwen in vooral omdat ik ga laten zien waar ik goed in ben, een logopedist met veel levenservaring en die dit doet op haar manier, op z'n Pamela's. tot zover weer mijn weekverslag.