Kennismaking met de kinderen

De tweede week hebben we gebruikt om alle kinderen en hun ouders te bezoeken. Op Aruba is het nu herfstvakantie en zijn alle scholen en opvang dicht. Marsha en Robin, de vorige therapeuten, hebben alle adressen van de kinderen op maps.me ingevoerd en dat is fijn. Els of ik rijden om de beurt en de ander navigeert. En dan nog is het een hele zoektocht. Veel straten zijn niet geasfalteerd of rotondes zijn opgebroken of nog niet af. De huizen hebben niet allemaal een nummer of het is geen logische opeenvolging van nummers. Iedereen heeft honden en katten en dan loop je ook niet zomaar het erf op. Niemand heeft een deurbel, de honden kondigen onze komst aan of de toeter van de auto als we die op slot doen.
We hebben aan de hand van de kaart een logische indeling van de bezoeken gemaakt, want ook al is het een klein eiland, vergelijk Texel, op de hoofdwegen is het druk en sta je lang stil, zeker op de begintijden, de lunchtijd en rond 14.00.
Wat opvalt is dat de ouders enorm dankbaar zijn met de hulp van Micky's Foundation, dat in in december 2014 is opgericht. Kinderen krijgen vaak maar 6 behandelingen en nauwelijks voorzieningen als een rolstoel, statafel, tillift etc. Vaak krijgen ze maar 1 voorziening, maar als een kind ouder wordt is het voor de ouders niet te doen om ze iedere keer vanuit de rolstoel in de auto, in bed, in de douche etc te tillen. Of de voorziening wordt aangevraagd zoals spalken en deze komen een half jaar later of een jaar later en dan past het niet meer. De instrumentmaker dr Visser van het eiland is een gepassioneerde man die het beste voor de kinderen wil. Maar hij is de enige op het hele eiland. Els en ook de andere therapeuten werken met hem samen om de aanpassingen van de kinderen zo goed mogelijk te maken. Heel erg fijn.
We werken ook samen met de plaatselijke therapeuten. Er zijn 4 logopedisten op het eiland en een aantal fysiotherapeuten. Volgende week ga ik naar de logopedist van het ziekenhuis en de logopedist van FEPO, de instelling voor mensen met een auditieve beperking en CI aanpassing. Toevallig loopt ook een student van de HAN bij haar stage en het is leuk om haar te zien.
Tussendoor nemen we de tijd om ook van het eiland te genieten en soms ook bij te komen van de verhalen die ouders vertellen. Medische hulp moet vaak in het buitenland gevraagd worden als Colombia of Nederland en dat is een hele opgave voor ouders zowel financieel als de impact op het gezinsleven. Bijna altijd zijn de grootouders betrokken bij het gezin en we zien ook een aantal alleenstaande moeders. Voor mij echt powervrouwen. Het netwerk rondom het gezin is dan heel belangrijk.
We worden met open armen ontvangen en dat maakt ons stil. Els en ik gaan ons best doen om de ouders en kinderen zo goed mogelijk te ondersteunen. De eerste contacten zijn gelegd, een jongetje kroop spontaan bij mij op schoot en dat ontroerde zowel mij als de moeder. Ja het is voor mij nog steeds de juiste stap, nog wel spannend omdat het allemaal kinderen met complexe stoornissen en vraagstukken zijn en de middelen beperkt. Maar het voelt goed.
ik ben blij met de samenwerking met Els, haar enthousiasme en gedrevenheid met de nodige humor is een goede aanvulling. Ik blijk nu van ons tweeën erg goed georganiseerd te zijn; schema van de kinderen met de namen van de ouders, artsen en therapeuten, hulpvraag etc. Ja komt wijsheid toch met de jaren.