week acht

Op maandag en dinsdag ben ik alleen op pad gegaan omdat Els een paar dagen naar Bonaire is. Het voelt goed omdat ik inmiddels de kinderen goed ken, mijn weg over het eiland heb gevonden en ook de plekken waar ik even pauze kan houden, een kop koffie kan drinken of wat kan eten. Het is leuk om met een jongetje Izachar te spelen waar de nadruk vooral op het oefenen van de motorische vaardigheden ligt. Samen met moeder spelen we met hem op de mat en dan merk ik dat we gewoon taalstimulering aan het doen zijn. Ik geef moeder, en later vader die komt kijken, vooral aan wat ze al goed doen en hoe hij in de afgelopen weken vooruit is gegaan. Vol trots laten ze zien hoe hij van liggen naar zitten komt. Ik zie blije ouders en dat waren ze aan het begin van het traject nog niet. Toen waren het hele bezorgde ouders die nog onzeker waren over de toekomst van hun kind dat nog niet kroop, kon zitten en een PEG sonde heeft. Daarna naar Bibito pin. Een van de leidsters is vrij en ik heb een kort gesprekje met Marsha. Heel goed om elkaar wat beter te leren kennen en wat haar achtergrond is. Ik krijg een beter beeld van hun werkzaamheden door de week heen. Ik ga langs bij de moeder van Eva, ze is weer terug uit het ziekenhuis en het gaat wel wat beter met haar. Dinsdag ben ik bij Arco Iris en de kinderen vinden het leuk om bij mij te komen maar missen ook Els. Asaf kan nu niet baseball oefenen en Ameila vond het raapspel met de visjes zo leuk in combinatie met mij. Bij Cedes begrijpt Roos door het dagschema dat ik alleen kom, maar de juf geeft aan dat ze evengoed stond te stralen. Met Neyla heb ik ook gespeeld, maar ze vond het toch vreemd om met mij alleen te werken. We combineren meestal het lopen met een spelletje. En de nanny deed gewoon haar eigen ding, ze gaf tussendoor eten en trok vanachter een muurtje steeds de aandacht. Ik heb nog getwijfeld om hier iets van te zeggen, maar ja hoe doe je dat beleefd en in het Frans? Ze blijkt ook nog de stiefzus van Neyla te zijn uit Haïti. Ik laat het maar gewoon gaan. Bij William Alexander was ik bang dat hij erg teleurgesteld zou zijn dat Els er niet was, zij doet de grappige dingen met hem als hem laten vliegen en dansen. maar het viel mee. De iPad vind hij nog steeds leuk en het lukte hem om de muziek zelf aan te doen. Hij moppert eerst wel en wil dat ik het doe, maar zet toch door. Hij is dan ook enorm blij als hij dit met zijn spasme toch voor elkaar krijgt. Op de terugweg probeer ik het Surinaamse restaurant in onze buurt uit. ik heb daar heerlijke roti gegeten met kip. Zeker een plek om vaker terug te komen. Woensdag is Els er weer en gaan we weer samen op pad. Ze heeft het geweldig op Bonaire gehad en veel dieren gezien als flamingo's en zeeschildpadden, die zijn hier minder aanwezig. Donderdag is een rustig dagje, ik krijg van de moeder van Ziljenka weer eten mee, dit keer komkommersoep en eet een pindakaas ijsje. Vrijdag hebben we gereserveerd voor de eerste intakes, voor het volgende project. Erg leuk om samen te doen en weer nieuwe ouders te ontmoeten. Maar ook dit keer zijn de verhalen weer schrijnend. Een meisje met spina bifida dat geopereerd is en twee jaar lang geen therapie krijgt terwijl ze nu moet starten met lopen en dit ook haalbaar is met goede spalken. Een meisje met down syndroom van 1 jaar, de ouders kregen dit bericht en moesten het maar uitzoeken. Ze hadden geen idee wat dit betekent en wat ze staat te wachten. Vrijdagmiddag heb ik mezelf getrakteerd op een massage, heerlijk en vooral de knopen in mijn nek en schouders worden eruit gemasseerd. Hoezo spanning en te veel dezelfde houding? 's Avonds ga ik naar de meet en greet van de spelers van Frozen. Marjon wil er met de kinderen heen en dan kunnen we allebei een rolstoel duwen. Het is erg leuk en Elsa en Anna gaan leuk op de kinderen in. En dan is het alweer weekend. Zaterdag besluit de Hooiberg op te gaan, een berg van 166m hoog die met traptreden te bereiken is. Ik start om 7u en doe het rustig aan. De treden zijn erg steil en hebben niet altijd een leuning. Maar k heb het gehaald en ben supertrots op mezelf. Dit had ik aan het begin van dit project niet gedacht, te warm en te druk met werken. Ik ben die ochtend niet de enige, meer mensen lopen naar boven en sommige zelfs twee keer. En ook een berggeit heb ik gespot. Zondag naar yoga en 's middags ga ik met Marjon en de kinderen naar de film Frozen. Helaas komt het er niet van om de film te zien. Er is te weinig plek voor de rolstoelen en we gaan uiteindelijk weer weg. Het personeel van de bioscoop vindt het erg vervelend voor ons en we krijgen VIP kaarten voor de volgende keer, daar is wel meer ruimte. We kijken nu thuis Frozen 1, die kende ik nog niet en eten gezellig pannenkoeken. Dan is het weekend weer voorbij. Morgen alweer de negende week van het project. Het aftellen begint. In de auto realiseer ik me dat ik de kinderen dan niet meer zie en straks afscheid van ze moet nemen. En dan komen de tranen. Want ja je krijgt echt een band met elkaar, ik leer de kinderen kennen, hoe ze reageren, wat ze leuk vinden, hoe we contact maken en genieten van het spel en het zingen. Ik merk zo vaak dat we met elkaar lachen en dat dit een lach heel diep van binnen is en daar reageren de kinderen op. Zou dat nu echte blijdschap zijn, of blijdschap vanuit de ziel? De kinderen geven en leren me enorm veel, ik kan en durf meer en meer mezelf te zijn, contact te maken vanuit wie ik werkelijk ben. Hopi danki muchanan