vierde week

En dan is ook alweer de vierde week voorbij. Het opzetten van een communicatieprofiel voor de kinderen begint vorm te krijgen. Ik kan nu gerichter kijken en zie bijvoorbeeld dat op Bibito Pin, waar we een aantal kinderen met Meervoudige beperking behandelen, waar het mis gaat. Een van de kinderen Cryson leeft altijd helemaal op als hij met de walker mag oefenen op het plein. Alleen hadden we die dag besloten om eerst een ander kind te zien en toen wilde hij niet meer. Ik ga nu een schema maken met foto's van Els en mij en welk kind aan de beurt is. Dat vraagt even voorbereiding. Ik ga op zoek naar een winkel om nieuwe inktpatronen te kopen, want die zijn op. Na een aantal winkels bezocht te hebben koop ik zowel een kleuren als zwart wit patroon. Of ik maar even 135 florins (=67,50) wil betalen. De jongen geeft aan dat zij de goedkoopste winkel zijn en dat vind ik fijn, het geld is tenslotte van de stichting. Met behulp van een YouTube filmpje lukt het me om de patronen in de printer te plaatsen en zo waar het werkt. Nu nog de juiste foto's vinden. En weer dankzij Marsha en Robin lukt dit, zij hebben namelijk bij zoveel mogelijk verslagen een foto van de kinderen geplaatst. Maandag nog op gekleurd papier plakken en dan uitproberen of dit werkt.
Deze week liep de logopedist van het ziekenhuis Ilse een ochtend mee. Fijn om met een collega te sparren over de kinderen. Een meisje dat naar ons idee slecht ziet en hoort is heel onrustig en we kijken samen wat hiervan de oorzaak kan zijn. Doel wordt dan ook eerst veiligheid bieden, zorgen dat zij zich veilig voelt omdat ze de geluiden herkent, zich goed voelt en dat de omgeving herkenbaar is.
Daarna hebben we een gesprek met de vaste logopedist van de stichting Delva. Alleen spreekt zij Spaans en Papiamento en Ilse geen Spaans en nog maar net Papiamento, omdat ze uit Suriname komt, en ik spreek beide talen niet. Gelukkig wil een leidster tolken. Ze doet dit erg goed en ook de gevoelswaarden weet ze goed over te brengen. Resultaat is een beginnende samenwerking met Ilse en Delva. Ze gaan ook met de stichting Downsyndroom samenwerken. Deze wil een project op Aruba starten en Delva werkt met deze doelgroep. Ik ben blij, dat zijn stappen die ik leuk vind om te maken en die voor meer continuïteit zorgt.
Ik loop ook een middag met Ilse mee in het ziekenhuis. Het zijn twee kinderen die ik ook via Micky's Foundation behandel en ik heb aan ouders verteld dat ik meekijk. Toch zijn ze wat verbaasd en wat afstandelijker als we ze ophalen uit de wachtruimte. Misschien is de rol in het ziekenhuis toch wat formeler of denken ze dat ze het niet goed met hun kind doen. Ilse en ik weten ze gerust te stellen. Het maakt mij weer duidelijk dat je alles goed moet communiceren en dat er toch cultuurverschillen zijn. Goed blijven checken of ouders echt akkoord zijn dat ik bij de behandeling erbij ben en aangeven wat ze al heel goed doen. Ik heb ook een gesprek met de logopedist Kristel van FEPO, de instelling voor kinderen en volwassenen met gehoorproblemen. Hier loopt ook een student van de HAN stage en het is leuk om haar hier te zien. Zij komt van Aruba en woont nu bij haar moeder. Ze gaat ook een dagje met mij meelopen.
Kristel geeft aan dat alleen behandelingen van kinderen met een Cochleair Implantaat vergoed worden, maar dat dit voor slechthorende kinderen ook erg nodig is. Er is nu een klasje gestart bij de Emmaschool waar 4 kinderen zitten met slechthorendheid. Een goede eerste stap. Zij wil graag samenwerken met Micky's Foundation zodat alle kinderen in beeld blijven.
Deze week gaan Els en ik op donderdag afzonderlijk op pad. Els kan dan de kinderen zien die alleen fysiotherapie nodig hebben en ik doe de intakes van nieuwe aanmeldingen. Ook hier weer dankbare ouders en mooie gesprekken. Moe maar voldaan ga ik naar huis. Vrijdag ga ik alleen naar Cedes en met drie kinderen werken omdat Els een afspraak met de instrumentmaker heeft om alle aanpassingen van de kinderen door te spreken. Er komt een grote sponsering aan van Atlas die veel hulpmiddelen wil doneren. Vrijdag was een dag met een gouden randje, samen met de kinderen gespeeld, gelachen en gezongen. Kortom behandelen in de vorm waarin ik goed ben en hiermee contact met ze maak. Hopi danki muchanan te siman.
Zaterdag de was gedaan en de boodschappen. Gewone dagelijkse dingen maar waardoor ik me meer en meer thuis begin te voelen op het eiland. Een uurtje naar het strand en me nog steeds verwonderen over dit prachtige bounty tafereel. Zondagochtend Hot stretch Yoga gedaan. En ondanks de hitte goed vol gehouden. Maandag weer aan de slag met de kinderen, ik heb er zin in.